Ойкизга севги шерлар
Туннинг сочларнни турмаклаб, Хаёл оғушида, бедор, уйкусиз. Афсонага айланган малак, Оромингни буздимми туйкус.
Кечир менп, йўк, аразлама, Хаёлингни мен қувламадим.
Мени кечир, қўй зардаларни, Ҳаётингни кувнатай ўзим.
Кўз тикаман севги буржига, Сени кўрмоқ учун атайлаб. Ок харир рўмолинг учига Тугиб қўй юрагим авайлаб.
Кўринмасанг шабранг осмонда, Дилда уйғонади хавотир.
Мсн сени топганда самодан, Сен ердаи топдингми жавохир.
Кел, бир бора босай бағримга, Қайнок бўса олай лабингдан. Ер юзини берай махрингга. Кел, бир умр колгин калбимда.
Хохламасанг, майли, ўзинг бил, Зорим бор-у, зўрдан не хавас. Фақатгина ёлғон сўз билан «Севаман!», деб алдаб кўйсанг бас
Ёлғонинг кифоя, чин сўзинг Юрагимга оғир ботади.
Шу биргина ёлғон сўзингдан Қалбим узра тонглар отади.